Het labyrint is een oeroud symbool (archetype), dat verbonden is met transformatie en (weder)geboorte. Het biedt de mogelijkheid van het begaan van een ‘innerlijke weg’, een weg naar je Zelf. Veel mensen (ook wij) zien het als een metafoor voor het levenspad. In het echte leven kent dat immers ook de nodige – verwachte en onverwachte – wendingen. Met het lopen van een labyrint doen we dat als het ware na. De vorm van het labyrint geeft vertrouwen dat je je kern (je bestemming) ook echt kunt bereiken. Maar het belangrijkste is wel dat je in beweging blijft: de weg is het doel , zo luidt een oude wijsheid.
Op allerlei plaatsen op de wereld maakt het labyrint de laatste jaren een opmerkelijke revival door. Er zijn labyrinten aangelegd in kerken, bij vormingscentra, scholen, ziekenhuizen en gevangenissen, in retraite centra, in de natuur en in de stedelijke openbare ruimte. Voor vele duizenden mensen biedt het labyrint een regelmatig terugkerende mogelijkheid voor loopmeditatie. Het labyrint wordt onder meer gebruikt als ruimte voor meditatie, bezinning, heling en spirituele groei. Maar ook voor ceremonies, bijvoorbeeld bij geboorte, huwelijk, ziekte en overlijden. Er zijn talloze mogelijkheden.
Het lopen van een labyrint is te vergelijken met de drievoudige weg van een pelgrim: loslaten, ontvangen en toelaten, oftewel LOT. Op de weg naar binnen laat je los wat je achter je wilt laten: verdriet, verwondingen, angst, boosheid, wrok, of schuldgevoel. Door die gevoelens te ervaren kan je ze loslaten of een plaats geven. Daardoor maak je ruimte voor nieuwe ervaringen, en kom je dichterbij je innerlijke kern. In het midden ontvang je: nieuwe inzichten, antwoorden, beelden of gevoelens van dankbaarheid, liefde en verwondering. Je intuïtie en de diepere lagen van je ziel gaan spreken. Je wordt gevoed door je bron, en er vinden transformaties plaats. Op de weg naar buiten overweeg je nog eens wat je gevonden hebt. Je laat het landen in je bewustzijn en neemt het mee naar je dagelijks leven.
Mijn ervaring met het labyrint
Toen ik (Truus Buter) rond het jaar 2000 voor de eerste keer een labyrint liep was ik daar erg van onder de indruk. Ik kende het niet, maar voelde wel een sterke energie die ik niet direct kon thuisbrengen. Sindsdien is het labyrint vaker op mijn pad gekomen; eerst schijnbaar toevallig, later doordat ik me er meer in ben gaan verdiepen.
Voor mij staat het labyrint symbolisch voor het levenspad. Als in een labyrint heb ik ook zelf mijn eigen levenspad gevolgd; dan weer even naar binnen kerend en stil te staan bij de kern, dan weer naar buiten gaand. Die symboliek met zijn spirituele én nuchtere kant spreekt mij sterk aan. Ik begeleid mensen graag op hún levenspad, met alle wendingen die zich daarop kunnen voordoen.
Ook voor mijzelf is het lopen van een labyrint een mogelijkheid om me te bezinnen, tot rust te komen en in balans te blijven. Uiteraard heb ik ook mijn worstelingen gekend, keuzes gemaakt en daardoor de nodige levenservaring opgedaan. Langzamerhand heb ik mijn eigen weg en methodes ontwikkeld die helpen om de veerkracht te versterken en steeds weer in balans te komen. Ik houd ervan om methodes te combineren, bijvoorbeeld acupunctuur en meditatietechnieken, en zo mijn behandelingen extra effectief te maken. De mix van ervaring, kennis én intuïtie helpt mij om nog steeds met hart en ziel mijn werk te doen.
In de praktijk in Zwolle maak ik vaak gebruik van een vingerlabyrint. Inmiddels heb ik een labyrint in mijn tuin en benut dat vaak gecombineerd met wandelcoaching.
Ik zet het labyrint ook in bij rouw- en verliesbegeleiding, afscheid nemen van oude patronen, nieuwe perspectieven ontwikkelen, of voor een moment van bezinning, et cetera.
In combinatie met therapie is vaak een (gedeeltelijke) vergoeding mogelijk. Werkgevers blijken ook bereid om de kosten te betalen, dan in het kader van coaching.
In onderstaande video krijg je een beeld van het (toen pas net aangelegde) labyrint in onze tuin.